...

Weekverhaal 4 december

De geboorte van een nieuwe gemeente

In een van de stammen is men net begonnen met de uitleg van het evangelie. Het probleem in dat gebied is dat er in het verleden "kerkjes" zijn gesticht die geen idee hebben van de bijbel of van Jezus Christus. Nu is eindelijk in hun eigen taal het evangelie uitgelegd van A tot Z via chronologisch bijbelonderwijs. De mensen zijn enthousiast. Eindelijk begrijpen ze het. En de nieuwe gelovigen gaan naar andere dorpen om familie en vrienden het goede nieuws te vertellen.
Er is steeds veel tegenstand. Wat is het dan geweldig om te zien dat de mensen ondanks de tegenstand toch komen naar het bijbelonderwijs en tot geloof komen. Dank zij God!

Eerst wonen de zendelingen enkele jaren temidden van een stam om de taal en de cultuur te leren. Als dat op een acceptabel niveau onder de knie is gaat men lessen vertalen en geven. Daarnaast start men met het vertalen van de belangrijkste bijbelgedeelten, totdat normaalgesproken ook het Nieuwe Testament is vertaalt. Er zijn 7 series/fases lessen, naast losse lessen over incidentele onderwerpen. Elke nieuwe serie gaat een niveau dieper op Gods Woord in. Onderstaand getuigt iemand aan het eind van de eerste serie lessen.

Ze begonnen met het verhaal van de verlossing bij het begin (Genesis)

en.... dit is wat ik nu geloof in mijn leven... dit is geweldig!

Het is geweldig te merken hoe het evangelie van Jezus Christus baan breekt in de stammen. Er zijn hier nog veel onbereikte stammen. Bid om/voor arbeiders om deze stammen te bereiken. Andere stammen pakken meer en meer de taak op om mee te werken in het verbreiden van het evangelie. Maar ook "westerse" zendelingen lijken hier voorlopig nog een grote rol te spelen!

Roelie vervolgt met lokale gebeurtenissen....

De grote vakantie in Papua Nieuw Guinea is begonnen

Afgelopen vrijdag was de laatste schooldag voor de kinderen  op de Papua scholen.
Ik ben er nu getuige van geworden dat het schooljaar op zeer feestelijke wijze werd afgesloten.
Judith had vorige week al gevraagd of ze deze vrijdag vrij kon krijgen omdat ze bij de schoolafsluiting van haar kinderen Morris en Rayline wilde zijn. Ze zou dan ook traditioneel eten klaar maken, enz.
Het leek mij leuk om deze feestelijke gebeurtenis bij te wonen en dat vond Judith natuurlijk prima.

Eerst kwam ze nog naar ons huis in de loop van de ochtend om gekoeld water op te halen en niemand maakte bezwaar dat ik met haar mee zou lopen naar het dorpje Kasia. Er was namelijk niemand beschikbaar om ons te rijden. Normaal wordt afgeraden om als blanke vrouw alleen op stap te gaan, maar in gezelschap van een Papuase moest het kunnen.
We kwamen om ongeveer een uur of 11 aan, de schoolkinderen waren om 8 uur al begonnen.
De foto’s geven een indruk van de situatie. Denk er bij elke foto maar aan dat het grootste deel van het dorp (> 300 mensen) eromheen zat en mee genoot.

De schoolkinderen, allemaal in hun uniformpjes zaten op een soort tribune onder een afdakje. Daar hebben ze uren lang moeten zitten.

Morris in het midden op de tweede rij

Er werden toespraken gehouden die volgens mij niet echt boeiend waren, in elk geval niet voor de kinderen, dus ik had bewondering voor ze, dat ze zo braaf bleven zitten.
De ouders, familie en belangstellenden zaten onder de schaduw van bomen op de grond of op geimproviseerde bankjes. Sommigen hadden plastik “tuinstoeltjes” meegebracht. Toen Judith en ik aankwamen, gaf ze kleine John, haar pleegkind, opdracht een stoel voor mij op te halen. Dus ik werd ook netjes neergezet onder de bomen.

Natuurlijk bleef ik niet de hele tijd stil zitten, ik had mijn camera’tje bij me en had de rol van Sinco overgenomen en liep af en toe wat rond om foto’s te maken.
Toen de toespraken tot een einde gekomen waren, werden alle kinderen een voor een opgeroepen en kregen ze een cadeautje aangeboden met een handdruk van een man die in de leiding zat. Een vrouw die voornamelijk het woord voerde riep alle namen, waarop ze netjes naar het “podium” kwamen.

.
Links: Judith (groen) feliciteert Rayline, rechts: Morris

Franceska (een van onze wokmeri's met haar kinderen

Ik kon niet opmaken wat de rol van de diverse mensen was. Achteraf had ik dat natuurlijk kunnen vragen.
Maar van nature ben ik een beetje verlegen en houd me bezig met mijn “opdracht” en kom dan niet zo snel op het idee om spontane contacten te leggen. Helaas. Volgende keer.....

Het “podium” was onder een afdakje voor de school en van daar uit gebeurde alles.
Het uitdelen van de pakjes werd afgewisseld met dansjes die de kinderen mochten doen.

.
Rayline en haar klasgenootjes in een dans

Om een goed beeld te krijgen liep ik daarom geregeld in de buurt van het podium, en op zeker moment werd ik uitgenodigd door (misschien) een onderwijzer om op een stoel onder dat afdakje te gaan zitten. Dan kon ik uitrusten, zei hij. Ik was wel een beetje verbouwereerd. Wie was ik? Gewoon een “toevaligge kennis van een van de moeders van de kinderen”, althans zo beschouwde ik mezelf.
Maar goed, om niet onvriendelijk ze zijn, nam ik het aanbod aan en nam plaats, maar had natuurlijk de vrijheid om in en uit te gaan. Toen ik daar een tijdje gezeten had, het was intussen al vroeg in de middag, bood iemand van de leiding me een beker drinken aan. Waarschijnlijk limonade samengesteld uit water met oploslimonade. Ik zou dat zelf nooit kiezen, maar ja, als dat zo vriendelijk aangeboden wordt? Ik vertrouwde er maar op dat het gebruikte warer niet te veel bacterien meer in zich had, want zelf zijn ze meer gewend, dan wij. Ook kreeg ik een hotdog in plastik folie. Geen idee waar het was klaargemaakt en onder wat voor omstandigheden. Vertrouwend dat God het zegende heb ik het smakelijk opgegeten, ik had namelijk best wel trek gekregen. (twee dagen later: ik leef nog en ben niet ziek!).

Ik heb niet op de tijd gelet, alles bij elkaar duurde het uren, en die kinderen kregen volgens mij niets aangeboden al die tijd, geen bekertje drinken, niets.
Aan de kant zaten wel mensen die jonge cocosnoten verkochten en popcorn, maar ik zag niet dat er veel gedronken werd, terwijl het toch behoorlijk heet was, zo midden op de dag.

.
Florence, een fijne christin wokmeri verkocht versnaperingen.
Rechts haar dochtertje Jitha.

Het was leuk om te zien hoe de kinderen een voor een naar voren kwamen, een hand kregen, een pakje, en dat dan de moeder en/of tantes de kinderen ook een knuffel gaven en sommigen werden opgetild door een vader of oom (de mensen in Kasia zijn bijna allemaal verwand aan elkaar). Daarna gingen ze weer naar hun plaats onder het afdak bij de andere kinderen.

Kinderen in de rij voor een handdruk/felicitatie en een cadeauje

Ik maakte kennis met een heel interessante gewoonte die ik niet verwacht had.
Er werd gestrooid, nee niet met pepernoten, maar wel met snoepjes! Of zelfs met betelnoten, dat zijn die noten die de hele bevolking hier kauwt, als een soort genotmiddel (softdrug). Het wordt voornamelijk gedaan door bijna alle volwassenen, maar we komen er steeds meer achter dat ook al vrij jonge kinderen in deze verslaving meegenomen zijn.
(Roelie heeft vele zaken gefilmd maar er geen foto's van gemaakt)

Een ander aspect was dat er enkele mensen zeker als ordebewakers waren aangesteld, die met een lange stok de kinderen dreigden als ze niet in het gareel bleven. Over het algemeen bleven de schoolkindernen wel netjes op hun plek maar de jongere kinderen die als toeschouwers er bij waren, overschreden wel eens de onzichtbare grenzen. En vooral nadat er af en toe gestrooid werd drongen de kinderen steeds meer naar het midden van het veldje op.Ik moest echt denken aan Zwarte Pieten, enerzijds strooiden ze,maar als de kinderen niet op tijd terug gingen  uit het veld kregen ze met de roe. De roe was dus een lange dunne stok.
De bezempjes die op onze Sint en Pietplaatjes afgebeeld stonden, vroeger althans, worden hier als echte bezems gebruikt, maar niet als strafmiddel.

Ik heb me bijzonder vermaakt.

Veel vrouwen en meisjes vinden het interessant hun haar te blonderen!

Toen alle kinderen aan de beurt waren geweest werd er nog een extra prijs uitgedeeld aan een jongetje, jammer genoeg ben ik vergeten te vragen waar hij dat aan te danken had,maar hij kreeg een extra guirlande (slinger) om zijn nek en werd nog eens extra toegejuicht en opgetild en als een held teruggedragen naar zijn plek.
Daarna mochten alle kinderen gaan waar ze wilden, maar de voorstelling was nog niet afgelopen. Nee, de meeste schoolkinderen gingen ook nog dansen. Ze werden “verkleed” en versierd, het leek me een aftrekseltje van traditionele dansen, maar heel leuk. De meeste kinderen namen het serieus op, dat kon je aan de gezichtjes zien.

.

.

Toen werd ik uitgenodigd om in het schoolgebouwtje naar binnen te komen.
Waarom ik? Omdat ik blanke ben? Of omdat ik vrijwillig foto’s maakte, die ze misschien nooit te zien krijgen?
Ook nu gold: natuurlijk nam ik het gastvrije aanbod aan, maar een beetje met gemengde gevoelens! Enerzijds is het fijn dat ze je als blanke niet als vijand zien, bovendien weet heel Kasia heus wel ongeveer wie ik ben. Veel van onze werkers wonen in Kasia. Maar toch! In feite had ik niets met het schoolfeest te maken, ik was niet uitgenodigd.
Anderzijds vind ik het raar dat je een bijzondere behandeling krijgt omdat je blank bent. Het is toch iets wat ik niet goed begrijp.
Afijn, in het midden van het kleine gebouwtje stond een tafel met schalen met verschillende gerechten,  witte rijst, een vleesgerecht, een soort “nasi goreng”, enz. Er stonden al een paar stoelen waarop een paar mensen zaten, voor mij werd ook een stoel naar binnen gebracht, en toen tot overmaat van “vreugde” was aan mij de eer om de maaltijd te “openen”, nee niet met gebed, ook daar denk ik pas nu aan, dat ik dat best had kunnen voorstellen, maar ik mocht als eerste opscheppen, en daarna volgden de andere aanwezigen, zo’n stuk of 10 mannen voornamelijk. Er stond een stapel borden van allerlei soort, een stel lepels er boven op en ga je gang.
Nu, voorzichtig schepte ik van alles een beetje op en omdat het heet was (althans geweest) vertrouwde ik het wel, en het smaakte heerlijk. Intussen kwam Sinco, die had ik gevraagd te komen na schooltijd om me op te halen. Die werd ook meteen naar binnen geloodst en mocht delen inde vreugde. Echt heel grappig.

Roelie naast een lokale bestuurder (Herman) die we een tijdje geleden op het strand ontmoetten en dacht dat Roelie (die ver weg zwom) een grote vis was :)

Het feest ging daarna nog wel een tijd door, maar ik vond het wel best en na afscheid te hebben genomen van Judith en haar kinderen, haar moeder en nog wat familieleden, zijn we naar huis gegaan.
Wat een belevenis, die had ik niet graag willen missen!

Afscheid van de bomen dokter

’s Avonds namen we afscheid van een van onze collega’s Geoff, een man die ongeveer anderhalf jaar geleden bij ons is komen werken. Zij beroep was bomendokter. Hij werkte voornamelijk in de tuinen en deed het onderhoud en had de leiding over de werkers.
Zelf was hij een zeer harde werker. Hij liep al tegen de 40 en was al jaren met NTM verbonden. Ik heb me laten vertellen dat hij al menige ongehuwde vrouwelijke zendelinge het hoofd op hol had gebracht, overigens volkomen onbewust en onbedoeld. Maar zoals hij zelf ooit een aan ons vertelde, er was gewoon geen klik. Hij was niet bepaald een “knappe verschijning” maar hij had iets. Hij was in elk geval vriendelijk en zeer sympathiek voor iedereen. En ik hoor hem nog antwoorden op de vraag van iemand: “ Hoe lang denk je te blijven in PNG?” Hij zei:”Voor de rest van mijn leven!”
Maar enkele maanden geleden heeft hij via Facebook  (waar het al niet goed voor is!) zijn nu aanstaande vrouw ontmoet! Zij had in het verleden in een team op Hoskins aan ons internaat gewerkt, toen Geoff hier ook voor korte tijd werkte.

Afscheid van Geoff (in het blauwe T shirt midden), links Roelie

Vandaag is hij vertrokken en reist deze week terug naar zijn thuisland en daar zal zijn bruid een paar dagen later ook heengaan en dan gaat hij zijn moeder verrassen. In maart hopen ze te trouwen!
Wellicht komen ze na een paar jaar samen terug naar PNG, maar dat is iets waarin ze zich ook zullen laten leiden door de Here God die hun levens heeft samengebracht, zoals ze dat zelf ervaren.

Viering 5 december

Dit keer hebben we hier geen lootjes getrokken. We zijn maar met 4 Nederlanders overgebleven, dus we vonden daar geen uitdaging in. We hadden een poosje geleden bedacht dat we met z’n vieren een dagje uit zouden gaan om met een gezellig etentje in Liamo en even lekker luieren bij het zwembadje daar, de goede oude Sint zouden gedenken. Jan en Annette krijgen altijd pakjes rond deze tijd van hun familie en kerk, daarin zaten ook nu weer kruitnootjes, marsepein en chocoladeletters. Gevulde spekulaas, enz. Als altijd had Annette haar gevulde koffiethermos mee en dit keer was het dus koffie met gevulde speculaas. Heerlijk!

.
Koffietijd... Roelie en Annette in de jeep.
Rechts: relaxed Sinterklaas vieren in Liamo.

We hebben een fijne dag gehad met elkaar.
Ook welverdiend, want Jan en Annette hebben een heel drukke tijd achter de rug, evenals Sinco.

Afsluiting... zomaar een plaatje van leerlingen die Sinco had uitgenodigd
om tussen de middag pannekoeken te komen eten.

Hartelijke groeten van Sinco en Roelie.

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!